Στις 8 Μαρτίου έρχονται οι Wolf από την Σουηδία για πρώτη φορά στην Ελλάδα για συναυλία. Η είδηση έχει περάσει στα ψιλά, δεν γνωρίζει πολύς κόσμος τι εστί Wolf. Και τον Μάρτιο έχει πολλές συναυλίες από πιο ηχηρά και δημοφιλή ονόματα. Έρχονται οι Carcass, οι Sanctuary, οι Epica, οι Primordial, οι Haunted και άλλοι. Γιατί να πάει κανείς στους Wolf;
Θα προσπαθήσω να εξηγήσω γιατί.
1. Οι Wolf είναι κατά την ταπεινή μου άποψη, η καλύτερη heavy/power metal μπάντα της τελευταίας 15ετίας, Για μένα αυτό είναι αδιαπραγμάτευτο και οριστικό. Έχει την δισκογραφιάρα με το σπάνιο σερί, έχει τους ΥΜΝΟΥΣ, έχει την αποψάρα, τα έχει όλα ρε παιδί μου, μαζί με και επιρροές Mercyful Fate/King Diamond. Δεν ξέρω ποιο γκρουπ πιστεύει ο καθένας ότι αξίζει αυτή την διάκριση. Οι Slough Feg ίσως; Δεκτόν κι ας έχω άλλη άποψη. Το θέμα είναι ότι δεν είναι πολλές, είναι 2-3 που διεκδικούν τον τίτλο με σοβαρότητα (δηλαδή να έχουν και την ανάλογη δισκογραφία). Μια από αυτές (ΑΥΤΗ!) έρχεται για πρώτη φορά, με δισκάρα στις αποσκευές. Ιστορική εμφάνιση από κάθε άποψη.
2. Οι Wolf έχουν καταπληκτική φήμη για τα live τους και μάλιστα έχουν την φήμη ότι ψαρώνουν ακόμα και το κοινό που δεν είχε προηγούμενη εμπειρία. Αν ανατρέξετε σε σχόλια θεατών από το Bloodstock (UK) ή το ProgPower (USA) θα το διαπιστώσετε και μόνοι σας.
3. Είναι η συναυλία που στο μέλλον πολλοί θα χτυπάνε το κεφάλι τους στον τοίχο που την έχασαν. Για αυτό είμαι απολύτως βέβαιος, γιατί είμαι απολύτως βέβαιος ότι κάποια στιγμή θα αναγνωριστεί καθολικά η αξία τους.
4. Ιron Maiden, Mercyful Fate, Judas Priest. Οι Wolf είναι το συγκρότημα που συνδυάζει ΙΔΑΝΙΚΑ, με ΚΟΜΜΑΤΑΡΕΣ αυτούς τους τρεις τιτάνες του heavy metal. Φρονώ πως όποιος είναι οπαδός των ανωτέρω θα γίνει πολύ εύκολα οπαδός των Wolf. Εν δυνάμει δηλαδή ΚΑΘΕ χεβυμεταλλάς. Το γιατί δεν τους λατρεύουμε εδώ είναι ένα μυστήριο (όχι τόσο δύσκολο...) αλλά ποτέ δεν είναι αργά. Βασικά, καιρός είναι επιτέλους να τους μάθουμε. Δεν το παίζω ψαγμένος και μεταλλοπατέρας παρεμπιπτόντως. Μέσα στον κόσμο που ζούσε σε βαθιά άγνοια για την μπαντάρα, μέχρι πρόσφατα ήμουν και εγώ.
Πάμε ελάχιστα χρόνια πίσω, 2009 συγκεκριμένα, όταν επιτέλους μου άνοιξαν τα στραβά μου και ΕΙΔΑ ο αόμματος.
-------
Είχαμε καιρό να τα πούμε με τον Μανώλη. Είχαμε χαθεί και μαζί είχε χαθεί και η πηγή που αναβλύζει μέταλ, μιας και ο Μανώλης ήταν ανέκαθεν η κατ'εξοχήν πηγή γνώσεων, νέων ακουσμάτων, παλαιών ακουσμάτων και βεβαίως ο απόλυτος συνομιλητής για μεταλλοκουβέντες. Ο γκουρού του Χέβυ Μέταλ, ο πιο ψαγμένος και ενημερωμένος μεταλλάς που γνωρίζω και κυρίως ένας ακροατής που έχω ΜΕΓΑΛΗ εμπιστοσύνη στο γούστο του. Αν ο Μανώλης λέει ότι κάτι είναι καλό, ΕΙΝΑΙ καλό. Εγγυημένα. Διαπιστωμένο αυτό ξανά και ξανά (και ξανά) από το 1993.
"Άντε ρε Μανώλη, βάλε μου την γκρουπάρα τώρα, αυτή που δεν έχω πάρει χαμπάρι ακόμη τόσα χρόνια" του είπα, ζητώντας ένα καινούργιο άκουσμα. Είχαμε να βρεθούμε χρόνια σπίτι του (ένας χώρος 20% έπιπλα, 5% κενό και 75% βινύλια - παντού) οπότε δεν μπορεί, στάνταρ κάτι καλό θα είχε βρει.
"Wolf έχεις ακούσει;", με ρώτησε αμέσως. "Όχι", απάντησα. Είχα ακούσει το όνομα προηγουμένως; Ποιος ξέρει; Πολύ generic, μπορεί ναι, μπορεί όχι. Σίγουρα δεν είχα καμιά ιδέα για το τι να περιμένω.
"Ωραία. Ετοιμάσου λοιπόν να ακούσεις τον καλύτερο heavy/power metal δίσκο της δεκαετίας" "Βαριά κουβέντα", είπα. "Ρε, με ξέρεις να λέω μαλακίες;"
Μου έδωσε να δω το βινύλιο. The Black Flame. ΟΚ. Το καλύτερο heavy metal της δεκαετίας έχει βγει μόνο σε 500 κόπιες; Ωπ, μπλουζάκι King Diamond ο θεός στο οπισθόφυλλο. Πριν θυμηθούν όλοι πόσο κουλ είναι. Πόντος υπέρ τους.
Και το κομμάτι μπήκε. Children of the Black Flame.
Ώπα. ΩΠΑ. Άμεσο ψάρωμα. "Γαμάει αυτό". "Εμ, τι σου λέω;". Αυτό ήταν. Μου έδειξε τον δρόμο και εγώ τον ακολούθησα με χαρωπά βήματα και μαύρη λύσσα. Σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα (ευχαριστώ ίντερνετ, ευχαριστώ τόρεντς - εκτός από τον μαλάκα που δεν είχε βάλει την διασκευή MF στο Black Wings, μπράβο ρε, πολύ έξυπνος) είχα αποβλακωθεί εντελώς με την πάρτη τους. Iron Maiden, King Diamond, Judas Priest, σολάρες παντού, τι σε μπασίματα χειροφρενιές, τι δισολίες, χέβυ μέταλ ΡΕ, φωνητικά με χαρακτήρα - όλα άψογα. Κι αν εδώ κι εκεί υπάρχουν γνώριμες μελωδίες και ριφ, δεν πειράζει, αφού σκοτώνουν, κολλάνε τόσο άψογα. Το βασικότερο; ΚΟΜΜΑΤΑΡΕΣ, ΥΜΝΟΙ, πραγματικά δεν πίστευα σε πόσα κομμάτια έπεφτα πάνω που κόλλαγα. Δεν μιλάμε για δυο-τρία ξεχωριστά και αρκετά καλά κομμάτια, που την σήμερον ημέρα περνάει για μεγάλη ποιότητα. Μιλάμε για ποσότητες Maiden, KD, Running Wild, δεν ξέρεις από πού θα σου έρθει ο επόμενος ύμνος. Και να ξέρετε, ΔΕΝ τα λέω αυτά εύκολα.
Εν πάση περιπτώσει, η πορεία ήταν λιώσιμο στο Black Flame, λιώσιμο στα Ravenous και Evil Star (ούτε σειρά, ούτε τίποτα), τσοντα τα δύο πρώτα, ψύχωση, να μην βαριέμαι με τίποτα. Μετά ψύχωση με το Evil Star ("λοιπόν, τελικά αυτό είναι στο ίδιο λέβελ με το Black Flame, τι τελειότητα!"), ξανά το Ravenous, πάμε και τα πρώτα πάλι, ανακάτεμα την τράπουλα, στο αυτοκίνητο η οικογένεια έχει υποστεί καταναγκαστική εκπαίδευση στην δισκογραφία Wolf.
Ιανουάριος 2011, ο Κώστας Χρονόπουλος μου ζητάει να γράψω ένα κείμενο για το Metal Hammer για την νέα στήλη όπου κάθε μήνα γράφει ένας αναγνώστης από το forum του περιοδικού. Γράφω μια χαριτωμένη μπούρδα και κλείνω με τα εξής λόγια:
"Αν θέλετε το καλύτερο άλμπουμ [της περασμένης δεκαετίας] που ήταν στην γκοσμάρα του και Χ.Μ.Ρ.Μ. (δεν είναι δύσκολο, το Ρ σημαίνει «ρε». A!), τότε εγώ προτείνω Wolf - The Black Flame. Εκπληκτικές συνθέσεις, φωνάρα, καμία φειδώ στα σόλο, The Bite και Children of the Black Flame, άξιοι!"
Ανακαλύπτω ότι υπάρχουν κι άλλοι που συμφωνούν ότι πρόκειται για την καλύτερη χέβυ μέταλ μπάντα της δεκαετίας και ο Κετιγένης το γράφει κιόλας στο Metal Hammer, στην κριτική του Legions of Bastards που κυκλοφορεί την ίδια χρονιά. Ο πρώτος δίσκος που περίμενα να βγει είναι μια μικρή απογοήτευση με την έννοια ότι δεν μου τσαλακώνει τα μυαλά όπως το σερί των προηγούμενων τριών αλλά και πάλι υπάρχουν κάποιες συνθεσάρες που μόνο οι Wolf μπορούν να δώσουν. Τρεις με το δικό μου μέτρημα, μάλλον φτωχό για την μπαντάρα, άπιαστο όνειρο για κάτι "traditional" τσουτσέκια της οκάς που έχουν γεμίσει τον τόπο. Ε, δικαιούνται και έναν μετριοκαλό δίσκο, αφού έχει και έπη μέσα, είμαστε κομπλέ.
Και μετά η ζωή συνεχίστηκε ήσυχα με μένα να ποστάρω πολύ συχνά Wolf στο facebook. Κάθε τρεις και λίγο με πιάνει παροξυσμός και ποστάρω καμιά δεκαριά youtube τους, τα συνηθισμένα αγαπημένα (από καμιά 20αριά) - είναι διπλός ο λόγος. Πρώτον, όταν ακούω κάτι και με ενθουσιάζει, συνήθως το ποστάρω. Ε, Wolf, συνεχής ενθουσιασμός, κάπως έτσι Wolf παντού. Ο δεύτερος λόγος, ΠΡΕΠΕΙ να τους μάθουν όλοι, ΓΙΑΤΙ δεν μιλάνε όλοι για αυτούς; Γιατί ασχολούνται μόνο με το εξώφυλλο του πρώτου; Γιατί όλες οι ορδές των Maidenάδων δεν τους προσκυνάνε ενώ πρόκειται ΜΑΚΡΑΝ της δεύτερης για την καλύτερη μπάντα που ακολουθεί στα ίχνη τους και δεν πιθηκίζει (το να βάλει στο χέρι κανα δυο ριφάκια δεν μετράει, ρωτήστε και τον Kai Hansen!) Όλοι αυτοί που κόπτονται για τον θεό τον King Diamond και τους Mercyful Fate και εξυμνούν κάτι δευτεροκλασάτα πράγματα αλά Attic, In Solitude, Portrait (που μου αρέσουν, τα έβαλα με προσωπική σειρά αξιολόγησης!) γιατί δεν τις κόβουν με κάτι Curse You Salem ή Out of Still Midnight ΥΜΝΟΥΣ; Και πότε θα έρθουν οι θεοί για κανά live; Φαντάσου, Iron Maiden - Maiden England περιοδεία με King Diamond και Wolf. ΚΟΛΑΣΗ. Και τέτοιες φαντασιώσεις. Σιγά μην έρθουν ποτέ οι Wolf, αφού κοιμόμαστε όρθιοι.
Και μετά είδα AYTO ΕΔΩ
ΤΙ; ΘΑ ΕΡΘΟΥΝ ΓΙΑ LIVE; ΟΙ WOLF;
Άμεση αποστολή μηνύματος στον Μανώλη: "8 Μαρτίου. Κύτταρο. 12 ευρώ. Wolf"
Aπάντηση το ίδιο λεπτό: "Φύγαμε".
ΘΑ ΔΟΥΜΕ WOLF ΡΕ! ΘΑ ΔΟΥΜΕ WOLF!!! Μισό, θα δούμε Wolf όλοι που πρέπει; Δεν ξέρω, είμαστε λίγοι, είμαστε πολλοί; Πόσοι είμαστε; Δεν ξέρω! Άρα:
5. Θέλω να έχει κόσμο, να νιώσει, να γουστάρει, να το ζήσει αυτό. Θέλω να είναι ένα live που να πέσουν οι τοίχοι, όπως πρέπει, που να πάρει δεν γίνεται να παραμιλάει το Bloodstock και το ProgPower στην άλλη μεριά του πλανήτη και εμείς που είμαστε ΧΕΒΥ ΜΕΤΑΛ ΧΟΤΣΠΟΤ να πάμε 150 άτομα και να λέμε την άλλη μέρα πόσο γάμησαν οι μεν, πόσο ξεφτίλες είναι οι δε (αυτοί που δεν ήρθαν) και τα γνωστά κακομοίρικα. ΘΕΛΩ ΝΑ ΖΗΣΩ ΛΑΪΒΑΡΑ από κάθε άποψη. Με λαό.
Έτσι, θα κάνω ότι μπορώ να πείσω όποιον μπορώ ότι αυτό το λάιβ δεν χάνεται. Πρωτίστως, θέλω να κάνω ότι μπορώ για να μάθει ο κόσμος τους Wolf και να ασχοληθεί μαζί τους. Εκτός των άλλων, αυτή η συναυλία δεν έχει πίσω της ομάδα προώθησης, είναι αφημένη στην διακριτικότητα των οπαδών να την τιμήσουν. Τα παλιότερα χρόνια την προώθηση την αναλάμβαναν οι οπαδάρες από τα fan club. Σχημάτιζαν τα street teams αυτοβούλως, τύπωναν flyers και γέμιζαν τον τόπο. Για την καύλα τους. Αυτό και τα επόμενα ποστ που θα ακολουθήσουν είναι το δικό μου αντίστοιχο ενός Wolf Team. Και θα παρακαλέσω θερμά, όποιος βλέπει θετικά το συγκρότημα να με βοηθήσει και να διαδώσει αυτά τα κείμενα, ποστάροντάς τα στο facebook, κάνοντας share με φίλους κλπ. Και για τους καλοπροαίρετους: κανείς δεν με έχει βάλει να το κάνω αυτό, δεν με πλήρωσε ποτέ κανείς (αχαχαχαχα), δεν συνεννοήθηκα με κανέναν διοργανωτή ή μέλος της μπάντας, δεν έχω να κερδίσω απολύτως τίποτα από αυτό, εκτός από την μεγάλη χαρά που αποτελούσε πάντοτε το κίνητρο να γράφω περί METAL: spread the music, let the metal flow. Οι Wolf είναι μαζί με τους Vektor, οι αγαπημένες μου μπάντες των τελευταίων ετών. Για τους Vektor έχω γράψει πολλά. Καιρός ήταν να κάνω το ίδιο και για τους Wolf.
Το πρόγραμμα μέχρι την συναυλία έχει: Δισκοκριτικές για κάθε δίσκο των Wolf. Ένα άρθρο με μια ματιά στην μπάντα μέσα από τις δηλώσεις των μελών της και τέλος ό,τι ήθελε προκύψει.
Πρώτη στάση: Wolf - Wolf (1999, No Fashion Records)
ΥΓ: Ευχαριστώ θερμά τον Κώστα από το Steel for an Age zine για την παραχώρηση σημαντικότατου υλικού, την ανταλλαγή απόψεων και ακόμα περισσότερο γιατί είναι οπαδάρα και αυτός και νιώθει!
No comments:
Post a Comment