Αυτό ΘΑ ήταν η επόμενη στήλη μου. Τελικά δεν το τελείωσα ποτέ γιατί έθιγα πάνω από ένα πράγματα τα οποία με τσιγκλούσαν να γράψω κάτι παραπάνω και που η τελική φράση ("στο επόμενο...") δεν έπειθε κανέναν, πρωτίστως εμένα (όποιος θυμάται κάτι υποσχέσεις για κείμενα για τις λίστες της χρονιάς ή για το δεκάρι στις δισκοκριτικές θα εννοεί τι εννοώ).
Ο λόγος που το δημοσιεύω τώρα είναι γιατί είχα μόλις μια κουβέντα για το θέμα της στήλης. Και θέλω η αποψάρα μου αυτή να υπάρχει διαθέσιμη, τι την έγραφα και βασανιζόμουν τσάμπα, έτσι δεν είναι; Ποιος ξέρει; Μπορεί και να μου ανοίξει η όρεξη καποια στιγμή να προχωρήσω και παρακάτω.
Θέλω να πιστεύω ότι είμαι ελεύθερος από δογματισμούς στην μουσική. Θεωρώ ότι ένα από τα πιο ασφυκτικά προβλήματα που είχε η metal κοινότητα παγκοσμίως και ιδιαιτέρως στην Ελλάδα ήταν η κλειστομυαλιά και το οχύρωμα των διαφόρων υποειδών σε στρατόπεδα με κατά φαντασίαν εχθρούς δεξιά και αριστερά (συχνά και ολάκερη η κενωνία) και αρχιστράτηγους λογιών-λογιών μεταλλοπατέρες. Αυτούς που έχουν πιάσει το νόημα, «την έζησαν την εποχή», τους αληθινούς, τους ψαγμένους, τους ξεχωριστούς (φυσικά). Οι πιο οικείοι είναι οι επικοί μεταλλοπατέρες που μόνοι αυτοί έχουν δει το φως το αληθινό του Πραγματικού Μέταλ και κοιτούν περιφρονητικά τις μάζες που δεν χαμπαριάζουν από Manilla Road, Omen, Tytan και Secret of Steel («μείνετε στους Metallica και τους Ιron Maiden πρόβατα!). Αλλά o μεταλλοπατερισμός δεν γνωρίζει ιδίωμα.
Το ίδιο κομπλεξικός μεταλλοπατέρας μπορεί να είναι και ο ντεθάς που σνομπάρει τα ύστερα Death ας πούμε ή θεωρεί ότι η αλήθεια είναι στα demo, άντε και τον πρώτο δίσκο κάθε μπάντας, πριν πάρει την κατηφόρα. Μεταλλοπατέρας είναι και ο θρασάς που θάβει συλλήβδην όλο το νέο ρεύμα γιατί τα πιτσιρίκια πιθηκίζουν, δεν έχουν ιδέα, είναι ποζέρια του τζην σωλήνα, είναι αμανικοραφτάκηδες, γενικώς δεν νιώθουν όπως νιώθαμε εμείς, παλιά, τότε. Μεταλλοπατέρας είναι όμως και αυτός ο οποίος δογματίζει για το ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΜΕΤΑΛ και τι ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ (με πολύ φλου κριτήρια αν τον πιέσεις να στα πει).
Ο Μεταλλοπατέρας φυσικά δεν είναι δεδομένο ότι θα είναι για πάντα Μεταλλοπατέρας. Πολλοί από αυτούς το γυρνάνε σε κάτι άλλο. Γίνονται συλλέκτες και μαζεύουν obscure σκουπιδαριό σε τρελές τιμές, βαφτιζοντας χρυσάφι τα σκατά και σιγά-σιγά πάνε τόσο πίσω στο χρόνο για θαμμένα «διαμάντια» που στο τέλος ακούνε heavy rock, ψυχεδέλειες και prog rock των 70ς, τα οποία είτε βαφτίζουν “proto-metal”, είτε απλά αλλάζουν τα ρούχα τους και γίνονται ειδήμονες σε κάτι άλλο (μιας και στο μέταλ μαζεύτηκαν πολλοί). Παραμένουν πάντοτε Μουσικοπατέρες. Αυτοί που ξέρουν καλύτερα από σένα.
Λοιπόν, μεγάλωσα στην δεκαετία του 80, όπου ο μεταλλοπατερισμός ήταν στην απόλυτη ακμή του και είχε τον απόλυτο εκφραστή του στο πρόσωπο του Χάρη «Warlord” Πρασούλα, που είχε χωρίσει με τάφρο το σωστό, αντρίκειο, λευκό χέβυ μέταλ και από την άλλη το μπάσταρδο μέταλ. «Μπασταρδεμένο» με το πανκ (το thrash ντε), την μουσική των μαύρων (Anthrax, Faith No More, Living Colour, αίσχος, αίσχος!), που φόραγε και βερμούδες, άκουσον, άκουσον. Ήταν η εποχή που αν ήσουν πιτσιρίκος και κυκλοφορούσες με μπλούζα metal μπάντας, ήταν πάρα πολύ πιθανό στο Μοναστηράκι ή στο Rock City να πρέπει να παίξεις Τrivial Pursuit με το ζόρι. Έπρεπε να ακούς τα σωστά πράγματα και αν τα άκουγες να ΞΕΡΕΙΣ. Όχι μόνο τίτλους και ονόματα καλλιτεχνών, όχι, υπήρχαν και πιο σχίστες μεταλλοπατέρες: Οπαδός Queensryche και δεν ξέρεις πόσες γωνίες σχηματίζει το Tri-Ryche; Ε, τι παριστάνεις ρε τσουτσέκι; Κάπως έτσι. Αν απαντούσες σωστά, η βάση-τυράκι ήταν να φύγεις με την μπλούζα σου ή έστω την αξιοπρέπεια σου άθικτη.
Ένιωσα περίεργα λοιπόν, όταν ο Τάσος μου την έλεγε για δογματισμό όταν εξέφρασα τις (πολλές) αντιρρήσεις μου για το “No Place for Disgrace 2014” των Flotsam and Jetsam. Τους άκουσα το 1986, τους λάτρεψα από το 1986 (μπράβο ρε μεταλλοπατέρα, ΤΑ ΕΖΗΣΕΣ) και το Doomsday for the Deceiver είναι ο τρίτος αγαπημένος μου δίσκος μουσικής ever, παρόλο που έχω την ίδια δυσκολία με τον καθένα να αποφασίσω ποιος από τους δύο πρώτους δίσκους της μπάντας είναι ο καλύτερός τους. Τέτοια κλάση δίσκων λέμε, αφρόκρεμα. Και διόλου τυχαία, ο δίσκος φιγουράρει σε τοπ προτιμήσεις σεβάσμιων μορφών, συμπεριλαμβανομένων των Παλαιολόγου, Σακελλαρίου, Γιοβανίτη και ποιος ξέρει ποιου άλλου. Καταλάβατε; Αριστούργημα του metal – από τα ΛΙΓΑ.
Και τώρα ξαναηχογραφημένο. Με μοντέρνο ήχο (αυτόν τον καρμπόν νεοθράς ήχο που έχουν όλοι), με τον Eric AK να τραγουδάει «συγκρατημένα» και «ψύχραιμα», όταν μιλάμε για καπετάν τσιρίδα στα νιάτα του με πολλά από τα κρεσέντο του να είναι το highlight της σύνθεσης, και το τέμπο να έχει πέσει πολύ αισθητά σε πολλές συνθέσεις. Ο δίσκος δεν είναι για 8, είναι για 5 στην καλύτερη, λόγω της ποιότητας των συνθέσεων. Κακός δίσκος δεν είναι. Απλά είναι κατώτερος από κάθε άποψη από την original ηχογράφηση. Πρόκειται για μια κυκλοφορία παντελώς αχρείαστη, μια κυκλοφορία που οι ίδιοι οι Flotsam δεν θα κυκλοφορούσαν ποτέ, αν μπορούσαν μόνο να επανακυκλοφορήσουν κανονικά το No Place for Disgrace, όπως ακριβώς έκαναν στο Doomsday for the Deceiver, που ευτυχώς γλύτωσε την ατίμωση. Αυτό το πράγμα δεν το λες «καλό» (6). Κακό στραβό κι ανάποδο είναι και σκατά και στο εξώφυλλό του. ΜΗΔΕΝ ΚΑΙ ΚΩΛΟΔΑΧΤΥΛΟ Ο ΒΑΘΜΟΣ.
Οπότε και επανερχόμαστε στο αρχικό θέμα. Προφανώς η αντίρρησή μου αφορά πρωτίστως την ύπαρξη της κυκλοφορίας εν γένει. Σαν μουσική κυκλοφορία δεν είναι κακή καθόλου. Δεν ξέρω πόσο καλή, μιας και το είναι μου έχει εμποτιστεί με το αυθεντικό αριστούργημα, ιδέα δεν έχω πώς θα φανεί αυτή η έκδοση σε ένα παρθένο αυτί. Αλλά το ζητούμενο εδώ είναι ο δογματισμός μου, όπως μου έλεγε και ο Τάσος. Του έλεγα δεν μπορώ να ακούω νέα παιδιά να μου λένε ότι προτιμάνε το “Let there Be Blood” από τo “Bonded by Blood”. Είναι Λάθος κάτι τέτοιο. O Dukes και το φλατ Παντέρα γκάρισμά του να εκτιμώνται παραπάνω από τον Paul φάκιν Baloff! Μα θέλω να τους σκίσω το μπλουζάκι τώρα!
Μεταλλοπατέρας κι εγώ γαμώτο; Ίσως και όχι (τελείως...).
Στο επόμενο (σημ. υπευθ. ύλης:χαχαχαχα), κάνω κωλοτούμπα και δηλώνω την λατρεία μου στο Still Cyco After All These Years, κοιτάω άλλες επανηχογραφήσεις και καταλήγω κάπου. Ελπίζω.
No comments:
Post a Comment