Part II - 27 Ιουνίου 1993
Part III - Big Bob and Jason
Part IV - James Hetfield in his cowboy hat
Part V - Κιρκ Χάμμετ
Part VI - Lars
Part VII - Παρεάκι ισχυρό!
Ξεδιάντροπη ανακοίνωση Part VIII - Back to the Front
Πριν συνεχίσω την διήγηση για το πώς έβρισκα νέους τρόπους να νιώσω αμήχανα μπροστά στους Metallica, ήθελα να πω δυο πραγματάκια οργανωτικής φύσεως. Ξεκινώντας να πω αυτή την ιστορία, μα την αλήθεια, νόμιζα ότι θα το κάνω με την μία. Μετά κατάλαβα ότι είναι μεγάλο και είπα «ε, την τελειώνω στο επόμενο». Τελικά μου βγήκε μεγάλη και είμαι στο Part V και έχουμε ακόμα. Επειδή λοιπόν συνήθως την ξεπετάω προφορικά πολύ πιο γρήγορα, προβληματίστηκα. Είναι μακριά ακόμα μπάρμπά-Στρουμφ; “GET ON WITH IT!” ακούω το monty python πλήθος. Οπότε πρόγραμμα:
Μπορείτε να αναμένετε (προφανώς) ένα part για τον Kirk επαέ. Κατόπιν, ένα για τον Lars (θα είναι καλό αυτό - παίζουν οι μανογουωράδες), ένα για τη φάση mingle with the crowd (ακόμα καλύτερο - για τον ίδιο λόγο), όπου περιγράφονται οι στιγμές όπου οι Metallica κυκλοφορούν σαν κοινοί θνητοί με το πλήθος. Και τέλος, ένα λάιβ ριπόρτ από το χρονοντούλαπο του εγκεφάλου μου, όπου θα φαφλατίζω για την καλύτερη συναυλία που έχω δει ποτέ μου. Μισό να μετρήσω ...8. Εμ, VIII δηλαδή. Οχταλογία.
Αυτό δεν είναι τίποτα εντωμεταξύ. Μετά που θα ξαναπιάσω τους Ensemble θα σπάσω τα κοντέρ λατινικής αρίθμησης, ακόμα δεν έχει γίνει τίποτα (κυριολεκτικά).
Αυτά για το μπλογκ πρόγραμμα πάντως, εκτός έκτακτης επικαιρότητας-έμπνευσης-όρεξης-ότικάτσειφάση φυσικά. Πού είχαμε μείνει;
Είμασταν που λέτε οι παραταγμένοι κωλόφαρδοι ηλεκτρισμένοι από την καταιγίδα σεβαστικής σιωπής που ήταν το πέρασμα του James Hetfield. Σε αυτή την ατμόσφαιρα Δέους βγήκε ο Kirk. Και το μέρος πήρε μπρος. Κουλ μπρο, ριλάξ! Χαμογελαστός, «έλα φίλε μου!» και ύποπτος ενθουσιασμός, ο Kirk μας κάνει να νιώσουμε άνετα, χαλαροί και όμορφοι. Πιο κοντός από τον Jason, που τον είπα κοντούλη πριν. Με ανάποδο baseball cap και φρέσκο goatee, ο Kirk φτάνει χαρωπά στον Νάσο και υπογράφει ευδιάθετος αφίσες, εισιτήριο και πάσο. 
“What is this Seattle stuff?” πετάει ο Νάσος χαλαρά κάτι που μου ακούστηκε αγενέστατο. Μάλλον μου φάνηκε θέλω να πω, καθώς η φράση συνοδεύτηκε από χάιδεμα του προαναφερθέντος goatee. Γκιλι-γκιλι φάση, «hey Kirk, πώς είναι αυτό έτσι;».
«Μα τι κάνεις;» σκεφτόμουν και συμπλήρωνα «...ρε βλάκα!». Του’ρθε του άλλου και άφησε μουσάκι και ήρθε Αθήνα για να του το χαϊδεύει ένας 15χρονος εξυπνακίστικα. Ο Kirk κουλαριστά στα αρχίδια του κιόλας. “Heh”, το χαϊδεύει κι αυτός, χαμογελά λίγο παραπάνω, ανασηκώνει ώμους και έρχεται σε μένα. Υπογράφει εισιτήριο και του δίνω το Puppets. Και τότε αποφάσισε να δοκιμάσει πρώτη φορά την αλεπουδιά του.
“Hey man, I asked some guy on the plane to show me how to spell my name in Greek. Can I try?” με ρωτάει όλος προσμονή, προφανώς είναι η μαλακιούλα που έχει βάλει στη ρουτίνα για να το κάνει ενδιαφέρον. «Θα το γράψω στα ελληνικά, να γίνει χαβαλές!» Γουστάρω, να ένα όμορφο μικρό πράγμα στο οποίο γίναμε μάρτυρες όσοι τυχεροί βρεθήκαμε εκεί. Την όρεξη του Kirk Hammet για παιχνίδι και το συνδυασμό του με την δίψα και το μεράκι για την μάθηση. ΟΚ, παπαριές, απλώς μου κάτσανε εξάρες, ο Χάμετ θα κάνει χαβαλέ και έπεσε σε μένα, νίκησα (κορόιδα διπλανοί κι έτσι).
“Sure man, go ahead!”, του λέω και σκύβω να δω το έπος που διαδραματίζεται μπροστά μου. Καύλα, έχω την δικιά μου στιγμή με τον Kirk, οι προηγούμενοι πήραν μόνο το στάνταρ πακέτο. Παρακολουθώ με στομάχι που γουργουρίζει από ικανοποίηση. Ο Kirk γράφει προσεκτικά-προσεκτικά την λέξη Kιρk (sic). «Μαλακία, δεν του δείξανε το μικρό κάπα», σκέφτομαι αγνοώντας πλήρως το γεγονός ότι ο άνθρωπος δεν λέγεται Κιρκ. Ούτε ακριβώς Κερκ τον λένε αλλά είναι πολύ πιο κοντά στο πώς τον λένε σε σχέση με το Κιρκ. Θα έλεγε κανείς ότι ο τύπος στο αεροπλάνο ήταν μάπας δάσκαλος και εγώ κοιτούσα το κάπα και έχανα το κερκόδασος.
“Is that right man?!” με ρωτάει ο Κιρκ τόσο χαρούμενος που στενοχωριέμαι που του λέω “Er, the k’s not right, we write it in a different way”.
“Really? Show me the k man!”. Ενθουσιασμός! Νέα πράματα να μάθω! Και μα το Θεό, δίπλα στην υπογραφή Κιρk υπάρχει ένα μικρό «κ», γραμμένο από μένα υπό το μαθητικό βλέμμα του Kirk Hammet.
“Let me try it again man!” είπε ο αφοσιωμένος και ενθουσιώδης μαθητής, το όνειρο κάθε φιλολόγου. Μου βάζει Κιρκ,με άψογους ελληνικούς χαρακτήρες στα υπόλοιπα αυτόγραφα, με το ερωτηματικό χαμόγελό του να εισπράττει τον ενθουσιασμένο έπαινο για απάντηση. Εντωμεταξύ δεν ήμουν ο μόνος που είχε την διάθεση γλύφτη απέναντί του. Και οι γύρω μου του λέγανε εντυπωσιακά ζωηρά πόσο σωστά το έγραψε και «ΓΑΜΗΣΕΣ ΜΑΝ!» και τέτοια. Φοβερή φάση, τέρμα θετικό βάιμπ και με ευχαρίστησε με metal χειραψία και πήγε δίπλα στην αδερφή μου.
Και μετά τον έχασα, διότι υπήρχε συνωστισμός στην αρχή της ουράς. Έσκασε ο Lars Ulrich κατευθείαν πάνω στους μανογουωράδες.
Στο επόμενο: Lars Ulrich, (ακόμα πιο) κοντός και τζέντλμαν.
Part I - Πρόλογος
Part II - 27 Ιουνίου 1993
Part III - Big Bob and Jason
Part IV - James Hetfield in his cowboy hat
Part V - Κιρκ Χάμμετ
Part VI - Lars
Part VII - Παρεάκι ισχυρό!
Ξεδιάντροπη ανακοίνωση
Part VIII - Back to the Front
No comments:
Post a Comment